Άργησα να γράψω και πάλι...
Λίγο το καλοκαίρι που ήρθε αλλά ξέχασε να φέρει τον ηλιο μαζί του, λίγο η πολύ δουλειά που είχα αυτόν το καιρό, λιγο τα στημμένα που μας φάγανε τ' αυτιά, λίγο το μεσοπρόθεσμο και τα συναφή...
Ξέρω, αδικαιολόγητος.
Τι θα μπορούσα να γράψω σήμερα? Θα μπορούσα να γράψω ομολογουμένως για όλη αυτη την περιρέουσα ατμόσφαιρα, αυτο το άσχημο κλίμα που επικρατεί και αυτη την μαυρίλα και την καταχνιά που έχει πλακώσει την ψυχή του Έλληνα. Για αυτήν την απογοήτευση, και το άγχος, την μέριμνα της καθημερινότητας, και το ερώτημα: "Τη βγάζουμε?"
Εσείς τι πιστεύετε? Τη βγάζουμε?
Εγω λέω ναι!
Εγω λέω ναι, γιατί πρέπει να αντέξουμε. Γιατι θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Γιατί είναι μια στιγμή κάθαρσης για τον Έλληνα αυτη. Γιατί ειναι η ευκαιρία μας να αφήσουμε τις πατερίτσες του παρελθόντος και να στα θούμε στα πόδια μας. Θα μου πεις, δεν είμαστε όλοι έτσι. Οχι δεν είμαστε, η δεν φτάιμε όλοι στον ίδιο βαθμό, η ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί, αλλά όλοι έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Και το έχουμε γιατί το ανεχτήκαμε, και γιατί δεν κάναμε κάτι στο παρελθόν γι αυτο..
Και πρώτος απ όλους εγω.
Αλλά δεν θα σταθώ στο παρελθόν, δεν θα σταθώ στ' αρνητικά δεν θα σταθώ στο πρόβλημα...
...
Θ' αρχίζω λεγοντας: "ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ"
Δεν ταιρίαζει εδώ η θλίψη κι η απόγνωση, το αγχος και η μιζέρια.
Κάποτε ο Ανδρέας Κάλβος είπε, "Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία." Και εχει απόλυτο δίκιο, 150 χρόνια μετά. Γιατί θέλει αρετή και τόλμη να σπάσεις τα δεσμά σου και τα δεσμά του μυαλού σου, αυτά που σε κράτάνε μέσα στο λάκκο, θέλει αρετή και τόλμη ν' απαρνηθείς τον παλιό σου εαυτό, και το παλιό σου μυαλό. Θέλει αρετή και τόλμη να ζητησεις να βγείς απο το καλούπι σου, τη βολεψή σου, και να ζήσεις πραγματικά ελέυθερος..
Έτσι όπως προορίστηκες πραγματικά να ζεις.
Λίγο το καλοκαίρι που ήρθε αλλά ξέχασε να φέρει τον ηλιο μαζί του, λίγο η πολύ δουλειά που είχα αυτόν το καιρό, λιγο τα στημμένα που μας φάγανε τ' αυτιά, λίγο το μεσοπρόθεσμο και τα συναφή...
Ξέρω, αδικαιολόγητος.
Τι θα μπορούσα να γράψω σήμερα? Θα μπορούσα να γράψω ομολογουμένως για όλη αυτη την περιρέουσα ατμόσφαιρα, αυτο το άσχημο κλίμα που επικρατεί και αυτη την μαυρίλα και την καταχνιά που έχει πλακώσει την ψυχή του Έλληνα. Για αυτήν την απογοήτευση, και το άγχος, την μέριμνα της καθημερινότητας, και το ερώτημα: "Τη βγάζουμε?"
Εσείς τι πιστεύετε? Τη βγάζουμε?
Εγω λέω ναι!
Εγω λέω ναι, γιατί πρέπει να αντέξουμε. Γιατι θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Γιατί είναι μια στιγμή κάθαρσης για τον Έλληνα αυτη. Γιατί ειναι η ευκαιρία μας να αφήσουμε τις πατερίτσες του παρελθόντος και να στα θούμε στα πόδια μας. Θα μου πεις, δεν είμαστε όλοι έτσι. Οχι δεν είμαστε, η δεν φτάιμε όλοι στον ίδιο βαθμό, η ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί, αλλά όλοι έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Και το έχουμε γιατί το ανεχτήκαμε, και γιατί δεν κάναμε κάτι στο παρελθόν γι αυτο..
Και πρώτος απ όλους εγω.
Αλλά δεν θα σταθώ στο παρελθόν, δεν θα σταθώ στ' αρνητικά δεν θα σταθώ στο πρόβλημα...
...
Θ' αρχίζω λεγοντας: "ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ"
Δεν ταιρίαζει εδώ η θλίψη κι η απόγνωση, το αγχος και η μιζέρια.
Κάποτε ο Ανδρέας Κάλβος είπε, "Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία." Και εχει απόλυτο δίκιο, 150 χρόνια μετά. Γιατί θέλει αρετή και τόλμη να σπάσεις τα δεσμά σου και τα δεσμά του μυαλού σου, αυτά που σε κράτάνε μέσα στο λάκκο, θέλει αρετή και τόλμη ν' απαρνηθείς τον παλιό σου εαυτό, και το παλιό σου μυαλό. Θέλει αρετή και τόλμη να ζητησεις να βγείς απο το καλούπι σου, τη βολεψή σου, και να ζήσεις πραγματικά ελέυθερος..
