The day the earth stood still....

Η μέρα που η γη σταμάτησε...Ναι. Θα θέλα!
Πιο καλά θα έπρεπε να βάλω "η μέρα που σταμάτησα να περιμένω...."

To Ξέρατε οτι κάθε μέρα που περνάει γεννιούνται περίπου 490.000 παιδιά στον κόσμο? Που να σταματήσει ο κόσμος για την δικιά μου γέννηση....5,6 παιδιά γεννιούνται το δευτερόλεπτο!!! Αυτό σημαίνει οτι στατιστικά άλλοι 4 με 5 άνθρωποι παγκοσμίως έχουν ακριβώς την ίδια ημερομηνία γέννησης με εμενα down to the second!!!! Μέχρι το δευτερόλεπτο!!! Ο ενας είναι Κινέζος στάνταρ, και ο άλλος Ινδός! οι άλλοι 3 παιζεται!!!
Αυτό κι αν είναι σοκ μοναδικότητας!!!
.
..
...
Τα γεννέθλιά μου ήταν πάντα μια μέρα που περίμενα. Σαν παιδί ήταν τα δώρα, αργότερα οι ευχές και τα χαμόγελα, ακόμη πιο μετά η αίσθηση οτι εκείνη ήταν η δικιά μου μέρα!

Πριν μερικά χρόνια αρχισε να με χτυπάει.....
Το λεγόμενο mid-life crisis. Η κρίση της μέσης ηλικίας!

Όμως αυτό που με τσάκισε εντελώς πριν κανα δυο χρόνια και σταμάτησα να περιμένω αυτήν την μέρα ήταν το γεγονός οτι οι φερόμενοι ως φίλοι μου δεν ήξεραν πότε είχα γεννέθλια, και ακόμη χειρότερα, αυτοι που ήξεραν δεν ασχολούνταν με το να με θυμηθούν ...

Έτσι σταμάτησα να τα περιμένω...

Βέβαια ξέρετε οτι αυτό είναι άσχημο τριπάκι. Οι άνθρωποι είμαστε ανασφαλείς ως όντα. Και αυτη η ανασφάλεια είναι που μας ωθεί στο να κοινονικοποιηθούμε και  να αποτελέσουμε μέρος ενος ευρύτερου συνολου.
Εμένα ειδικά μου πήρε αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω το παραπάνω γεγονός και να αποδεχθώ κατι ακόμη πιο σημαντικό! Οτι έχω ανθρώπους, οτι ημουν και είμαι μέρος ενος κοινωνικού συνόλου που δεν θα ξεχάσουν ποτέ τα γεννέθλιά μου. Που δεν θα χρειαστεί ποτέ να νοιώσω ανασφαλής, γιατί απλά με αποδέχτηκαν απο την αρχή όπως ακριβώς είμαι...
Οι γονείς μου, η γυναίκα μου , και τα παιδιά μου...
Ακούγομαι μελοδραματικός? Μήπως ρομαντικός? Μήπως κάτι άλλο? Οχι... απλά είμαι ρεαλιστής..
Θα θελα να ήμουν απο καμια γωνιά και να μιλούσα στον παρελθοντικό μου εαυτό αυτές τις μέρες..
θα του έλεγα.. Ωπα μεγάλε, άραξε... Που πας? Εχω βρέχει.. Χαλλάαααααρωσε και άραξε στα κυβικά σου.. Προς τι ο γέλωτας κι ο αναστεναγμώτας? Σου χω την λύση! Δεν χρειάζεται να σε αγχωνει πλέον αυτή η μέρα..
Ε Και? Εστω οτι μεγάλωσες ακόμη ένα χρόνο...
Ε Και? Εστω οτι άσπρισαν ακόμη μερικές τρίχες.,..
Ε Και? Εστω οτι μερικές τριχες μετανάστευσαν απο τα βορεια της κεφαλής σου προς νοτιότερους τόπους με χλοερες βοσκές..
Ε Και? Εστω οτι δεν κέρδισες κανένα Οσκαρ..
Ε Και? Εστω οτι δεν σου απονείμανε κανένα Νομπελ..
Ε Και? Εστω οτι δεν ξέρει και πολύς κόσμος το ονομά σου..
Ε Και? Τι έγινε????
Στην τελική, μια μεγάλη αναπνοή παίρνεις, κα μέχρι να την ξεφυσήσεις... πάει πέρασε!!! Και Ξέχασες να πας και κεράσματα στη δουλειά!!! YUPI!!!!!!!!!!!! (Αμαν με τα κεράσματα. Εχω εναν τυπο στη δουλειά που σας ορκίζομαι Δεν τρώει στο σπίτι του.. Αυτός πρέπει να ζει με τα κεράσματα! Κάθε μέρα ερχεται και ζητιανεύει κεράσματα απο όποιον φέρνει.. Και εχει εκτραχυνθεί τόσο πολύ, που αν δεν φάει τα μισα γκρινιάζει κι όλας... -ΟΟΟΟχι.. Δεν μιλάω για τον εαυτό μου!!!)

Ξέρετε? έχω 5 χρόνια ακόμη μέχρι να με ζώσουν τα φίδια των 40.. σκοπέυω να περάσω αυτά και τα υπόλοιπα γεννέθλιά μου με τους ανθρώπους που πραγματικά με αγαπάνε, που με αποδέχονται, και πρωτίστως μακριά απο αγχη και ανασφάλειες.Η ζωή είναι μικρή, και στατιστικά είμαι ήδη στην μέση της δικής μου!!!
 

Χρόνια Μας πολλά λοιπόν σε εσάς που γεννηθήκατε το ίδιο δευτερόλεπτο μ' εμένα την ίδια ημέρα την ίδια χρονιά,  Ao Kai Hao (Κινα), Chaaruchandra Patel (Ινδία), Charaça (Βραζιλία), Karama (Ζιμπαμπουε) και Akiak Kaskae (Εσκιμοος Γροιλανδιας) !!! Αλλά και σε όλους τους άλλους που γεννήθηκαν αυτήν την όμορφη ημέρα που πολλοί λένε οτι είναι η αρχή της άνοιξης αλλά συνήθως έχει παγωνιά!!!

 

Και τα μυαλά (ποια μυαλά?) στα κάγκελα!

 Χμμμ, πως να σας το αρχίσω χωρίς να αρχίσετε να με ζητωκραυγάζετε οι μισοί και να μην με ξαναδιαβάσετε οι υπόλοιποι??? 

Ειμαι ΠΑΟΚ... Για την ακρίβεια και για να χρησιμοποιήσω τον ακριβή ορισμό, είμαι τρελό Παόκι!!!

Θυμάμαι σαν χτες χωρισμενοι στα δυο στο δημοτικό, ανάμεσα στα συνθήματα τύπου "Αγόρια ιππότες, κορίτσια μάυρες κότες" να φωνάζουν μερικοί το Παλιά Αποχωρητήρια Ορίστε Κατουρήστε... τα άρχικά του ΠΑΟΚ που τότε πήρε το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο, και οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να το χωνέψουν με τίποτε....

Τα χρόνια πέρασαν, η σχέση μου με το ποδόσφαιρο έγινε όπως η σχέση μου με την Μαγαδασκάρη, (δεν υπήρχε απλά)... Παρακολουθούσα απο πολύ μακριά και πολύ πολύ διακριτικά απ' εξω εξω, τα τεκτενόμενα..

Enter 2003. Γύρισα μετά απο χρόνια απο την Αγγλία, και επιασα δουλειά στην οποία πήγαινα με δικό μου πλέον αυτοκίνητο. Τα χιλιόμετρα αρκετά, και κάπου εκεί άρχισα για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου να ψάχνω στα ερτζιανά μια συχνότητα να μου κρατάει παρέα... Βλέπετε ηταν και το κασετόφωνο χαλασμένο...

Κάπου εκεί κόλλησα με μερικά πρωινάδικα στα FM που τυχαινε να είναι απο Αθλητικο ραδιόφωνο.. Σιγά σιγά άρχισα να εξικοιώνομαι με το άθλημα και πάλι, και να μαθαίνω απο την αρχή ξανά τα της Ελλάδος....

Μετά άλλαξα δουλειά, και εκεί έγινε ο μέγας χαμός...
Το ραδιόφωνο είναι πλέον μόνιμα ανοιχτό σε αθλητικά FM.. Τις πιο πολλές φορές δεν το ακούω, δεν το προσέχω καν! Αλλά υπάρχει εκεί για να εκνευρίζει τους γύρω μου...
"Κλείστο παι αυτό το ρημάδι! Πως μπορείς και δουλεύεις με αυτο τον ζουρνά?" Ειναι δύο απο τις μόνιμες καντάδες που μου σέρνουν οι γύρω μου...
Αλλά αυτό δεν είναι το πιο αστείο..
Στη δουλειά μαζευτήκαμε Παοκτσήδες, Αρειανοί, Ακετσήδες, Ολυμπιακοί, Απόλλων Καλαμαριάς...και ο άσχετος Παναθηναικός στο που και που..  Ο χαμός ο μέγας... Υγειής χαβαλές, και κουρδισμα καθημερινό... Παίζαμε μεταξύ μας? Την επόμενη μέρα ανυπομονούσαμε να πάμε στη δουλειά... ΤΟ απίστευτο μπατιρντί...


Μη με παρεξηγείτε... δεν είμαι πορωμένος, και ειδικά με αυτά που βλέπουν τα ματάκια μου να γίνονται στον άμοιρο τον Ελληνικό αθλητισμό (για να μη βάλω μονο το ποδοσφαιρο) δεν αξίζει να χαλάει την καρδιά του κανένας μας..
Πάντως...
Αν δεν υπήρξατε ποτέ σας οπαδός, κερδίσατε πολλές μέρες και νύχτες πνευματικής ησυχίας.. αλλά χάσατε όλον αυτόν το γλυκό χαβαλέ που, πως να το κάνουμε, ομορφαίνει κι αυτό τη ζωή, με τον δικό του ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο...

Ξενύχτια...

Μια βδομάδα μετά λοιπόν και σας γράφω, άσχημα ξενυχτισμένος απο το ετήσιο μου συμβόλαιο με το ξενύχτι στη δουλειά...

Μια πανέμορφη μέρα η χτεσινή που ξημέρωσε για μένα στις 07:30 και ακόμη δεν έχει δύσει 32 ώρες αργότερα... Την περνώ υπέροχα, σπάζοντας το κεφάλι μου να βρώ λύσεις στη δουλειά, και πίνοντας πολλούς καφέδες, που, στοίχημα οτι σε 3 μέρες θα μου έχουν τινάξει το στομάχι για ακόμη μια φορά στον αέρα... IT JUST DOESNT GET ANY BETTER THAN THIS!!!!
Και φυσικά μη περιμένετε οτι θα ακούσω τουλάχιστον ενα μπράβο ή κάτι τέτοιο.... οοοοοοχι... αυτά ενονούνται!!! 

Και μη νομίζεται οτι κανεις βάζει μέσα στην εξίσωση οτι έχω και οικογένεια.... οοοοοοχι! Τέτοιες μέρες η γυναίκα μου είναι χοίρα και τα παιδιά μου ορφανά!!!

Και μη νομίζετε οτι κάποιος έστω μου έφερε κατι να φάω.... οοοοοοοοχι!! ΔΙΑΙΤΑ!!!!


Και μη νομίζετε οτι η γυναίκα μου καταλαβαίνει την κατάσταση και συμπάσχει μαζί μου.... οοοοοοοχι! Οι υποχρεώσεις μου στο σπίτι παραμένουν στο ακέραιο...

Και μη νομίζετε...αλήθεια γιατί τα νομίζετε ολα αυτά???
Τέτοιες  μέρες να σας πω την αλήθεια θα ευχόμουν να ήμουν κάτι απο τα παρακάτω...

μετανάστης, ναύτης, φαντάρος, μαθητής, φοιτητής, πολιτικός, μοναχός, μπακούρι, οτιδήποτε εκτός απο αυτό που είμαι...

Κι όσο θυμάμαι οτι κάποτε τα ξενύχτια τα επιζητούσα......
ΚΡΕΒΒΑΤΑΚΙ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω!!

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα...

Παραδόξως αυτό το τραγούδι με αντιπροσωπέυει σε μεγάλο βαθμό! Το

Λοιπον... σκέφτηκα πολύ τον τίτλο αυτής της δημοσίευσης..

Αλλά τελικά κατέληξα σ' αυτο. Γιατί?

Σκέφτηκα να σας πω διάφορα ρητά του τύπου οτι " όλοι οι άνδρες παραμένουν παιδιά? Απλά ακριβαίνουν τα παιχνίδια τους.. " Αλλά σκέφτομαι οτι ίσως να μην αντιπροσωπεύει όλους. Απ την άλλη, αντιπροσωπεύει εντελώς εμένα! Εγω ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω. Και να σας πω?

ΤΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ!!!!

Το πρόβλημα είναι οτι καθώς μεγάλωσα και συνεχίζω να είμαι παιδί, πως θα πείσω τα δικά μου παιδιά να ωριμάσουν!!!  

Με βλέπει ο γιος μου να παιζω και αναρωτιέται γιατι τον βάζω να διαβάσει αφου εγω παίζω! 

Η γυναίκα μου  αναρωτιέται : " Πότε θα μεγαλώσεις? Εχεις παιδιά τωρα. Εγω θα είμαι ο μονος ενηλικας εδω μέσα?" Ναι ω ναι, είσαι !!!!!

Μ' αρέσει που στην καρδιά μου είμαι ακόμη παιδί.. Και σ' αυτα μέσα είναι και το να βλέπω παιδικά εργα, να παίζω παιχνίδια, να εχω χαζοχόμπι (ετσι μου λέει!!!) αλλά φυσικά δεν είναι μόνο τα παιδικά πράγματα που δηλώνουν οτι κάποιος ξέχασε να μεγαλώσει.. είναι και η γενικότερη συυμπεριφορά του ανθρώπου αυτού, όπως το να κάνει χιουμορ με τα περισσοτερα πράγματα που βλέπει μπροστά του, να μην κρατάει κακία για πολύ, το φιλότιμο... το να είσαι μακριά απο σκοπιμότητες.. Τόσα μα τόσα πολλά!

Δεν θέλω να κάνω σοσιοκοινωνιολογική ανάλυση του στρουκτρουραλιστικου μας συστήματος και της κουλτούρας με όλες τις πολιτικοοικονομικές της παρεμβάσεις αλλά......(μα τι λέω πάλι!!!!)

Πείτε μου, με κάθε δόση ειλικρίνειας, δεν είναι καλύτερο να ειχαν ξεχάσει να μεγαλώσουν πιο πολλοί άνθρωποι?? Δεν θα είμασταν πολύ καλύτερα σαν κοινωνία??? 

Λοιπον ξέρετε κάτι ? Να με συγχωράτε αλλά πολύ έγραψα και λίγο κουράστηκα, πάω να πάρω τα παιχνίδια μου και να παίξω με τους φίλους μου.......................................

Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν
κάθε μέρα εδώ πέρα
και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής
τα μεσημέρια τα ξεφτέρια
και κλέβουνε απ' τις αυλές
παλιά χαμόγελα γλυκά
κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί
κι η μοναξιά τόσο πυκνή
που δεν μπορείς να περπατήσεις

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Με σπρώχνουν οι καιροί σε μέρη ξένα
από σένα κι από μένα
μα εγώ έχω μάθει αλλιώς
σ' ένα χορό που σπάει τη πέτρα
έξω απ' τα μέτρα
στα μάτια σου πιστεύω μόνο
και στην τρέλα την παλιά
μα εδώ στην ώρα των φιλιών σ'το λέω καθαρά
δεν κάνω πίσω ούτε ένα βήμα

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Μικρές Αλεπούδες...

" Να προσέχεις τις μικρές αλεπούδες γιατί αυτές καταστρέφουν τ' αμπέλια... "
Σοφή ρήση, την άκουσα απο την μητέρα μου πρώτη φορά, αργότερα το διάβασα και γώ στο Άσμα Ασμάτων...

Τι με έπιασε και σας μιλάω μετά απο μια εβδομάδα για μικρές αλεπούδες κι αμπέλια? Αυτη η περασμένη εβδομάδα φυσικά...
Αυτο που με προβλημάτισε την περασμένη εβδομάδα είναι τα μικρά πράγματα που υπήρχαν στην μέρα μου, που τσάκιζαν όλη μου την μέρα. Αυτές οι μικρές αλεπουδες που (λεω) οτι δεν με άφήσαν να απολάυσω την εβδομάδα μου.
Την περασμένη μου εβδομάδα νοιώθω οτι την πέρασα σαν ζομπι...Ποτε ξημέρωνε και πότε βράδυαζε δεν πήρα χαμπάρι... Δεν την κατάλαβα και σας λέω αλήθεια.. Τωρα που την αναλογίζομαι, νοιωθω σαν κάτι να έλλειπε.

Παρ' όλα αυτα, είχα καιρό να μαλώσω με 3 ανθρώπους, να στεναχωρήσω αλλους τόσους, να αρπάξω ενα κρυολόγημα, να δω δυο αγώνες στην τηλεόραση, να παίξω με τα παιδιά μου, να πάω 3 φορές στο γιατρό, μια για μένα και δυο για τα μικρά, να διαβάσω τον γιο μου, να πάω στη δουλειά 5 φορές, να αλλάξω νερό στο ενυδρείο μου, να πάω για καφέ, να πάω στην Εκθεση, Ν' αρχίσω δίαιτα, και πολλά άλλα.

ΚΙ ΟΜΩΣ,

κάτι έλλειπε αυτη την εβδομάδα για να την νοιώσω σαν εβδομάδα.. Μήπως τελικά είναι παραμύθι? Μήπως είναι ενα τριπάκι στο οποίο μπαίνουμε? Μήπως είναι προνόμιο δικό μου αυτό το αίσθημα?
Μήπως ήμουν υπερβολικά απορροφημένος στο τίποτα? Μήπως δεν έφαγα καλά? Μήπω μου έπεσε κάτι βαρύ? Μήπως πίεσα πολύ τον γιο μου να διαβάσεί? Μήπως δεν τον πιεσα αρκετά? Μηπως με πείραξε ο καφές? Μηπως δεν πήγα για αρκετούς καφέδες? Τι να 'ναι αναρωτίεμαι?

Α ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ... (Αλλα θα σας το πω στην επόμενη μου δημοσίευση!!! )

Όχι για μένα, για τη φουκαριάρα τη αδερφή μου...

Ο γιος μου έχει ήδη 4 μήνες στο σχολείο, στην πρώτη δημοτικού, κατα πολλούς τη δυσκολότερη τάξη μιας και τα παιδιά απο τα παιχνίδια, αρχίζουν το ιάβασμα, μια έννοια εξαιρετικά δυσκολη για εκεινη την ηλικία. Ο γιος μου είναι έξυπνος, αλλά δυστυχώς ειναι τεμπελάκος. Αν δεν ασχοληθώ επισταμμένα κάθε μέρα με το να διαβάσει αλλά και να συμμαζέψει τα ββλία του, είναι ικανός (οπως και έχει κάνει άλλωστε) να πάει την άλλη μέρα στο σχολείο παντελώς αδιάβαστος, χωρις βιβλία και τετράδια, με άδεια τσάντα!!!

Μια φορά του είπα οτι αν δεν διαβάσει, την άλλη μέρα δεν θα τον στείλω σχολείο, αλλά να δουλέψει στην οικοδομή... Δεν πείστηκε! Προτίμησε την οικοδομή!!! Οτι και να του πω δεν κατάφερα να ισοσκελίσω την επιθυμία του να μην διαβάσει !

Με τον καιρό και με αμέτρητες ώρες προσπάθειας τα καταφέραμε, και εγώ όντας περήφανος μπαμπάς για την πρόοδο του γιου μου, του πήρα υπολογιστη για τα Χριστούγεννα...
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ !!!

Περιττό να σας πω οτι για 15 ημέρες σχεδόν δεν ξεκόλησε απο τον υπολογιστή!
Ετσι αναγκαστικά το κλέιδωσα, και του είπα οτι θα ανοίγει μόνο Σαββατοκύριακα, και αφού έχει διαβάσει τα μαθήματά του την Παρασκευή το απόγευμα, ετσι ωστε να μπορεί να τον ευχαριστηθεί. Ενοιοτε θα του τον άνοιγα και μεσοβδόμαδα, σε καμια αργία, απεργία, γιορτή κτλ....

Τις τελευταίες μέρες είχαμε πάλι παλινδρόμηση (και εν μέρει δικαιολογημένα με τόσα που περάσαμε) στην φάση του "βαριέμαι και δεν διαβάζω, παω αδιαβαστος κτλ..
Όμως και πάλι μπήκαμε σε πρόγραμμα.. και σήμερα, αφου ο γιος μου έχει κανει μια ψεφτοπροσπάθεια για να διαβάσει, μου το ξεφουρνίζει:
- Μπαμπά, θέλω να παίξω computer
- Οχι αγάπη μου ειπαμε δεν ανοιγουμε computer μεσα στην εβδομάδα..
- Καλα, να παίξει τότε η αδερφή μου???
Αντε καλα λεω απο μέσα μου, ας τσιμπήσω να δω που το παει...
-Οκ, μωρό μου να παίξει.. εσυ όμως οχι. Εντάξει?
-Εντάξει μπαμπα, αλλά εγω θα την βοηθάω στα δύσκολα, εντάξει?
-Εντάξει,  λεω και κρατιέμαι απο τα γέλια.
-Αλλα όμως αφου φάει το φαι της.

(Η κόρη μου είναι απο τα άτομα που μπορεί να τρώνε και μία ωρα μια μπουκιά φαι...)
Μετα απο λίγο ακου τον γιο μου..
-Αντώνια! Ελα να φας!
(Ησυχία....)
Σε λίγο ακουω..
-Μπαμπάααααααααααααααααααααααααα ......
-Τι έγινε?
Ο Μάριος με χτύπησε στο κεφάλι!
-Οχι μπαμπά δεν την χτύπησα, την εκανα μια έτσι, γιατί δεν τρώει το φαί της
(Βρε μπράβο ενδιαφέρον για να φαει η αδερφή του !!! )
(Ησυχία....σε λίγο...)
 -Μπαμπά, επειδή η Αντώνια αργει, δεν μου ανοίγεις τον υπλογιστή να τον έχουμε έτοιμο για να παιξει??
Ε ρε μπαγάσα λέω τι άλλο θα ακουσω...
Να μην σας τα πολυλογώ, η ώρα περνάει και η στιχομυθίες του γιου μου συνεχίζουν...Και φυσικά η στρατιωτική του πειθαρχία στην οποία επιβάλει στην αδερφή του να φάει το φαι της για να παίξει αυτή κι αυτος να την βοηθάει!
Στο τέλος τον ρωτάω
-Βρε αγόρι μου, γιατί δεν λές οτι θέλεις να πάιξεις εσυ, για να σου ανοιξω το computer?
- Μπαμπά, θέλω να το ανοιξεις δεν το αρνούμαι, αλλά ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ!!!!
....Νο comment! Με γείωσε και του τον άνοιξα (για μισή ώρα)!!!!