Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω!!

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα...

Παραδόξως αυτό το τραγούδι με αντιπροσωπέυει σε μεγάλο βαθμό! Το

Λοιπον... σκέφτηκα πολύ τον τίτλο αυτής της δημοσίευσης..

Αλλά τελικά κατέληξα σ' αυτο. Γιατί?

Σκέφτηκα να σας πω διάφορα ρητά του τύπου οτι " όλοι οι άνδρες παραμένουν παιδιά? Απλά ακριβαίνουν τα παιχνίδια τους.. " Αλλά σκέφτομαι οτι ίσως να μην αντιπροσωπεύει όλους. Απ την άλλη, αντιπροσωπεύει εντελώς εμένα! Εγω ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω. Και να σας πω?

ΤΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ!!!!

Το πρόβλημα είναι οτι καθώς μεγάλωσα και συνεχίζω να είμαι παιδί, πως θα πείσω τα δικά μου παιδιά να ωριμάσουν!!!  

Με βλέπει ο γιος μου να παιζω και αναρωτιέται γιατι τον βάζω να διαβάσει αφου εγω παίζω! 

Η γυναίκα μου  αναρωτιέται : " Πότε θα μεγαλώσεις? Εχεις παιδιά τωρα. Εγω θα είμαι ο μονος ενηλικας εδω μέσα?" Ναι ω ναι, είσαι !!!!!

Μ' αρέσει που στην καρδιά μου είμαι ακόμη παιδί.. Και σ' αυτα μέσα είναι και το να βλέπω παιδικά εργα, να παίζω παιχνίδια, να εχω χαζοχόμπι (ετσι μου λέει!!!) αλλά φυσικά δεν είναι μόνο τα παιδικά πράγματα που δηλώνουν οτι κάποιος ξέχασε να μεγαλώσει.. είναι και η γενικότερη συυμπεριφορά του ανθρώπου αυτού, όπως το να κάνει χιουμορ με τα περισσοτερα πράγματα που βλέπει μπροστά του, να μην κρατάει κακία για πολύ, το φιλότιμο... το να είσαι μακριά απο σκοπιμότητες.. Τόσα μα τόσα πολλά!

Δεν θέλω να κάνω σοσιοκοινωνιολογική ανάλυση του στρουκτρουραλιστικου μας συστήματος και της κουλτούρας με όλες τις πολιτικοοικονομικές της παρεμβάσεις αλλά......(μα τι λέω πάλι!!!!)

Πείτε μου, με κάθε δόση ειλικρίνειας, δεν είναι καλύτερο να ειχαν ξεχάσει να μεγαλώσουν πιο πολλοί άνθρωποι?? Δεν θα είμασταν πολύ καλύτερα σαν κοινωνία??? 

Λοιπον ξέρετε κάτι ? Να με συγχωράτε αλλά πολύ έγραψα και λίγο κουράστηκα, πάω να πάρω τα παιχνίδια μου και να παίξω με τους φίλους μου.......................................

Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν
κάθε μέρα εδώ πέρα
και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής
τα μεσημέρια τα ξεφτέρια
και κλέβουνε απ' τις αυλές
παλιά χαμόγελα γλυκά
κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί
κι η μοναξιά τόσο πυκνή
που δεν μπορείς να περπατήσεις

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Με σπρώχνουν οι καιροί σε μέρη ξένα
από σένα κι από μένα
μα εγώ έχω μάθει αλλιώς
σ' ένα χορό που σπάει τη πέτρα
έξω απ' τα μέτρα
στα μάτια σου πιστεύω μόνο
και στην τρέλα την παλιά
μα εδώ στην ώρα των φιλιών σ'το λέω καθαρά
δεν κάνω πίσω ούτε ένα βήμα

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα